Monster

Soms zie je een film. Een film die je even in je eigen kleine coconnetje doet zitten als hij afgelopen is. Ik had het heel sterk met Der Untergang. We keken die film met een behoorlijk aantal mensen verspreid over een behoorlijk aantal fatboys. Na afloop van de film ruimden we de zitzakken op en ik dacht: "In godsnaam, spreek me niet aan! Ik wil nog even, heel even, in mijn cocon."

Die reactie had ik ook heel sterk bij Monster. Ik was erg onder de indruk van Charlize Theron als beschadigde vrouw die eigenlijk niet anders kan dan mannen haten en moorden.

Het is inmiddels jaren terug dat ik Monster zag, maar op dit moment komt het hele cocongevoel terug door een documentaire over Aileen Wuornos op SBS 6. Ik ben nogmaals onder de indruk van het acteerwerk van Charlize, maar ik ben vooral erg erg erg onder de indruk van de littekens die mensen elkaar kunnen snijden, hakken en krabben. En het vervolgens negeren van die littekens. En hoe die littekens kunnen pussen en etteren.

Ik geloof graag in het Goed in de Mensch. Soms wordt dat me wel soort van lastig gemaakt. Ook al is het door SBS 6 en ben ik het morgen weer vergeten.