'Ze voelen het aan hè, die beesten...'

Kat Sam en Kat Oscar staan elkaar met enige regelmaat naar het leven. Toen ik ze uit het asiel haalde had ik verzonnen dat ik niet één maar twee katten nam! Twee katten! Gezellig! Kunnen ze samen spelen als ik aan het werk ben! ‘Ik wou dat ik twee katten was..’
Dat idee.

De enige momenten dat Sam en Oscar elkaar binnen een straal van één meter dulden is als de een de ander in een wurggreep houdt en de ander probeert de buik van de een open te krabben met zijn achterpoten.

Maar heel soms... Heel soms begraven ze de strijdbijl. Als baasje in nood is bijvoorbeeld. Vannacht schrok ik wakker uit een afschuwelijke nachtmerrie met bommen en granaten en vervelende Argentijnen met grote snorren. Tot overmaat van ramp had ik ook nog de auto van mijn vader in puin gereden. Dàt was voornamelijk de reden dat ik badend in het zweet wakker werd. De auto van mijn vader in puin rijden moet ik in het èchte leven niet proberen.

Kat Oscar nestelde zich onder mijn linkeroksel en Kat Sam lag met zijn voorpootjes in mijn nek zachtjes aan mijn voorhoofd te knabbelen. Samen sponnen ze me weer in slaap.

Vanmorgen was de liefde weer bekoeld. Met een luide ‘Wraaaoooowwwhhh!!’ besprongen ze elkaar. Ik zat tegen het plafond want ze hadden als strijdtoneel mijn zieke enkel uitgekozen. En wat ik dan doe, met mijn clichématige katlievende instelling:
‘Niet doen hè poezekindjes. Neeee... Baasje au! Niet meer doen skatjes! Jaaa... Lief doen nu!!’

Ze lopen over me heen. Letterlijk en figuurlijk.