Om de knikkers

"Dan zullen we eens kijken hoe snel we die stapel weg kunnen spelen," grinnikte B, knikkend naar míjn stapel. Een printje van de kaartwaardes op de aluminium pokerkoffer. De koffer met speciale fluweelbeklede vakjes voor de fiches. Een beduimeld instructieboek ernaast, waarin tot op drie decimalen nauwkeurig de winkans van een specifieke hand werd uitgelegd. Een instructieboek dat B. hoogstpersoonlijk had beduimeld.

"Dus wacht even. Als jij nou raise doet. Moet ik dan betten? En mag ik dan ook nog re-raisen? En hoe zit dat dan met check? Is dat nu gratis?" Ik snapte er niets van. Wierp vertwijfelde blikken op het printje dat exact uitlegde hoe two pair zich verhouden tot een flush. Met een harten drie en een schoppen vier ging ik de strijd aan. Nog nooit had ik een fiche aangeraakt, maar nu legde ik achteloos een raise neer. Of heet het dan toch een bet?

Ik ging de strijd aan. En won op een straight. Met een harten drie en een schoppen vier veegde ik B. van tafel. Mijn stapel fiches groeide. En slonk. En groeide. En groeide. "Beginners zijn altijd moeilijk in te schatten," verdedigde B. zich. "Omdat ze gewoon maar wat doen." Ik knikte, fronste, keek naar mijn kaarten. Won weer een hand.

Ik had dat printje oprecht nodig. Keek voortdurend naar mijn kaarten om te checken of die ruiten vrouw ècht in de tussentijd geen schoppen boer was geworden. Ik blufte onvoorspelbaar op onmogelijk te winnen handen. Maar ik won. Kon het niet nalaten "En wiens stapel moest nou precies slinken, volgens jou?" te vragen, met triomfantelijke blik.

Hij verloor. En dat is maar goed ook. Hij kan namelijk tegen zijn verlies. En ik? Ik helemaal niet.