Uitslag

Er waren drie kinderen, die op kousevoeten krijsend rondjes renden. Ze gooiden elkaar hun schoenen naar het hoofd. Hun moeders grepen niet in. Er was een fotolaborante die het vak nog moest leren en mij op bijzonder handhardige manier in de juiste positie legde. Er was een jongen met een zeer opdringerige bilspleet, die naast mij op een trapje aan het plafond aan het rommelen was. Er was een klok, die de minuten wegtikte. De urenlange minuten dat ik zat te wachten. En te wachten. En nog meer te wachten. En me te ergeren aan de kinderen, aan de bilspleet, aan het ruzieënde echtpaar naast me.

Anderhalf uur lang zat ik te wachten op mijn foto's. De foto's die mee moesten naar de arts, die ze zou bekijken. Maar die foto's waren voor mij bijzaak: de arts ging mij vertellen wat de uitslag was van mijn botscan. De klok tikte en tikte. Tikte het tijdstip van mijn afspraak met de arts voorbij. De zenuwen sloegen toe. Ik had mij er blijkbaar onbewust op ingesteld dat ik twaalf uur zou horen hoe het nu verder moet met me. Half één was onacceptabel.

Gelukkig was er vriendin E, die me gezelschap hield aan de telefoon. Die me vele harten onder de riem stak. Die grapjes maakte over ellendige kinderen, vertelde wat ze net had gegeten. Die me toestemming gaf de eerste de beste passant neer te slaan om mijn frustratie te uiten. Die mij hielp mijn nerveuze tranen terug te dringen.

De arts opende zijn deur. Ik was een half uur te laat en vloekte mijn excuses, maar lang kon ik niet boos blijven. De arts was niet degene met wie ik een afspraak had, maar mijn voormalige ziekenhuisarts. Hij deed me toen reikhalzend uitkijken naar zijn rondje zaal. Mijn Knappe Dokter. Hoogtepunt van de ziekenhuisdag.

Hij trok de envelop open, ik probeerde ondersteboven te lezen wat er stond, maar hij was me voor. "Laag voor je leeftijd, maar binnen de marge. Je botdichtheid is niet afwijkend." We keken nog even naar de foto's en babbelden wat; over zijn werk, over mijn werk, over calciumtabletjes. De grijns was niet van mijn gezicht te slaan. Mijn Knappe Dokter vertelde me dat ik niet afwijkend ben!

Nu ga ik even buiten een vreugdedansje doen.
Lichaamsbeweging en veel zonlicht.
Moest van de dokter.