Lieve mensen..

W vroeg mij vandaag "Maak je nog wat mee verder, behalve dat je verhalen over baren tikt?" Waarop ik vreselijk moest grinniken; ik dacht al dat het woord 'baren' grote gillende alarmsirenes bij hem af zou laten gaan.

De waarheid is: ik maak van alles mee. Mijn nieuwe werkplek is geïnstalleerd. Tegenwoordig zit ik op een Ikea-bank in het verdomhoekje van mijn werkverdieping te laptoppen en probeer ik de delicate balans tussen pijn-in-het-been-wegens-recht-zitten en pijn-in-de-nek-wegens-been-rust-geven te vinden. Tijdens de lunch kruk ik met dierbare collega's naar beneden om broodjes te halen, die we in een vriendschappelijk kringetje verorberen op de nabij gelegen speelplaats.

Vanuit mijn verdomhoekje werk ik aan mooie projecten en zwaai ik mijn collega's om drie uur 's middags gedag. Dan is het tijd om op het dakterras te gaan genieten van mijn ziektewet-uren, een biertje bij de hand. De aanblik van welig tierend gloednieuw groen in de even gloednieuwe plantenbakken. Af en toe knabbelen de katten aan mijn blote tenen.

Soms word ik op mijn dakterras vergezeld door fijne mensen, die een biertje mee drinken. Een praatje maken. Bewonderend naar mijn nieuwe vooralsnog groene plantjes kijken. Het niet erg vinden dat de Catalaanse worsten eerder gecremeerd dan gebarbecued zijn.

Mijn anobii-account heeft de laatste weken vele nieuwe boeken voor haar kiezen gekregen, hoewel ik Echt Sexy van Renate Dorrestein nog steeds niet heb durven openslaan. De boekenclub heeft het boek op het programma gezet, maar gezien de moordende recensies en het feit dat het een hommage is aan één van mijn favoriete boeken aller tijden (de hoofdpersoon heet Fiebie Koolveld, nu vraag ik je) durf ik nog niet. Ik ben bang dat het boek tegenvalt.

Mijn leven is boordevol. Mijn leven is lente-achtig. Mijn leven is één grote werk-extase. Mijn leven is genieten met volle teugen. Van werk, collega's, vrienden, boeken, gesprekken, drank en verkoolde worst.

Ik maak alleen niets, maar dan ook niets logwaardigs mee.

Mijn excuses.