Marktplaats

De hele ochtend had ik al stress. Ik heb moeite met Dingen Vragen aan mensen. Met niet zelfstandig zijn. "Zouden jullie iets voor me kunnen doen?" oefende ik. "Ik heb een kastje dat naar beneden moet. Enneh. Dat lukt mij dus niet alleen met mijn gebroken been. Zouden jullie misschien.." Ik ademde diep in en uit. Pfff... "Ik kan dit! Ik kan dit! Ik kan aan volkomen onbekenden die mijn tv-kastje komen kopen vragen of ze een ander kastje naar beneden tillen. Dat moet lukken. Ik kan dit. Maar wat nou als het heel stomme mensen.. Nee annemárie! Dat soort dingen kan je gewoon vragen!" sprak ik mijzelf streng toe.

Ze klopten op de deur. Ik deed open. En moest mijn blik een halve meter naar beneden bijstellen. Ze waren héél klein! Mini-mensjes! Oempaloempa's! Een héél kleine papa en een héél kleine dochter stonden voor mijn deur. Opgewekt nodigde ik ze binnen, maar inwendig beefde ik.
"Ik wilde jullie eigenlijk iets vragen," begon ik voorzichtig.
"Ik euhm heb een kast boven, en die moet dus naar beneden. Op de plek van jullie nieuwe kast. Haha. Ja. Dus. Hij is niet heel zwaar, maar wel een beetje onhandig. Ik durf het eigenlijk niet zo goed te vragen. Ha. Dus."
"Tuurlijk! Geen probleem! Doen we even!" zei mini-dochter. Visoenen van verpletterde mini-mensjes dansten voor mijn ogen. Ze pasten allebei ìn mijn kast. Tegelijk. Ik voorzag rampspoed.

"Nee pap! Even naar links. Ja ho! Weer even stukje omhoog."
"Heb jij hem, meis?"
"Ja, ik heb hem, zo gaatie goed!"

En inderdaad. Zo gingie goed. Ze stroopten de mini-mouwtjes op en zakten door de mini-knietjes. Zuchtend en steunend en met het zweet op het mini-voorhoofd klaarden ze de klus.
Zomaar. Omdat ik het vroeg.