De Grote Markt

"Hey," zei ik, en tikte hem op zijn schouder. We gaven elkaar wat onhandig een hand, zo van 1-2-3-raak, en kusten elkaar driemaal. Hij kwam half overeind, maar werd daarin gehinderd door de picknickbank, waaraan hij met al zijn vrienden zat, zoals hij telefonisch had aangekondigd. Mijn glas wijn stond al klaar. Ik schoof aan en legde mijn kruk onder tafel. Vroeg me af of ik de vrienden een hand moest geven. De vrienden waren namelijk verschrikkelijk hard aan het bellen, allemaal. Ik besloot tot een luchtige zwaai. Hij duwde me de flyer in handen.
"Kijk! Dit wordt tof vanavond. Allemaal jazzbandjes."
"Te gek, leuk," zei ik, en bladerde verstrooid.

"Dus. Ik vind dit wel een beetje gek hoor. Ik bedoel, ik ken je van tv. En dan zit ik hier ineens."
"Niks mis mee toch? Gezellige mensen kan je overal ontmoeten. Of het nou in de kroeg is of via Hyves."
Ik beaamde en nam een slok. Intussen waren twee van de zes vrienden niet meer aan het bellen, dus ik gaf handjes.
"Hoe ken je hem dan?" vroeg vriendin B.
"Nou, haha. Dat is wel grappig. Ik zag hem bij Wie wordt de man van.. En toen vond ik hem op Hyves. En ik had gewoon even een mailtje gestuurd. Dus hij mailde terug. En ik mailde weer terug. En toen zaten we te msn-en. En wisselden we nummers uit. En nu zit ik dus hier."
"Ha! Dus jij hebt serieus gereageerd via dat programma?"
"Nou, neuh. Niet echt. Meer dat ik hem tegenkwam en hem kènde van het programma, zeg maar."
"Wat lachen zeg!"
Dat vond ik ook, en ik hief mijn glas.

Intussen was de man die niet de man van Froukje werd naar het toilet. Ik schoof een stukje door aan de picknicktafel en raakte in geanimeerd gesprek met vriendin B. We bleken beiden academie gedaan te hebben en deelden enige diepgewortelde trauma's. De man die niet de man van Froukje werd, keek intussen peinzend in zijn glas. Hij zweeg. Trommelde met de vingertoppen op tafel. Ik vroeg me af of ik een poging tot Gesprek moest doen. We hadden elkaar digitaal per slot van rekening honderduit verteld en verschrikkelijk gelachen. Ik schoof weer naast hem. Stelde een vraag. Hij antwoordde. Hij stelde een vraag. Ik antwoordde. Ik kreeg een onaanvechtbare neiging "Dusss...." te zeggen. Peinzend keken wij beiden in ons glas. We trommelden eens met de vingertoppen op tafel. Het wilde allemaal niet zo vlotten. Ik schoof weer terug naar vriendin B.

"Hey! Vanavond jazzbandjes op de Grote Markt. Ik zit er met een paar vrienden. Doe je al wat vanavond?"
"Nou. Nu wel, denk ik?"
Hij wist immers dat ik een vriendje heb. Maar ook dat ik van jazz hou. En we raakten digitaal en telefonisch niet uitgepraat. Hij leek me Een Leuke Man. Gewoon, voor een avondje jazz in Den Haag.

In de tram onderweg belde ik vriendin M.
"Wat nou als hij heel stom is?"
"Ach. Je kan nog altijd naar huis. En misschien zijn die vrienden wel heel leuk."

De vrienden waren heel leuk. En ja. Ik kon weer naar huis. Gelukkig.