Afscheid: deel 3

Die woede-fase, dat is best een lekkere fase. Je slaat wat met je vuist op tafel. Je stompt eens tegen je kussen. Je stampt eens lekker met je voet. Je vervloekt W en je vrienden vloeken mee. Daar zijn het per slot van rekening loyale vrienden voor. Ik weet ook wel dat niets zwart-wit is en de waarheid altijd in het midden ligt, maar het versimpelen tot roetzwart (W) en lelieblank (mijzelf) en alle oprechte toorn die daarmee gepaard gaat, is heel prettig.

Normaal gesproken smeer ik deze fases uit over een iets langer traject, maar op het moment doorloop ik liefdesverdriet, de 45 toeren versie. Het is nu tijd voor stille contemplatie. Een weemoedige glimlach. Gedoseerde boosheid. Gedoseerd verdriet. Zoals vriendin S van W zei: "Je bent geen onzettende trut dat je voor de charmes van W viel. De charmes van W zijn charmant, maar helaas niet deelbaar."

Het is tijd voor contemplatie. Nagenieten van de leuke dingen bij de aanblik van mijn twee vechtende katten. Bij het drinken van een glaasje wijn. De charmes van W zijn inderdaad niet deelbaar. Dat is eerder zijn verlies dan het mijne.

Ik overdenk het varen met de boot en hoe ik verbrandde. Ik overdenk de vele goeie biertjes in de kroeg. Ik overdenk zijn opwinding bij de opening van zijn expositie en hoe vertederend dat was. Ik overdenk zijn luide 'Ja!' als hij de telefoon opnam, en hoe dat me in den beginne deed smelten. Ik overdenk het feit dat ik met een afscheid van W helaas ook afscheid neem van zijn vrienden. Stuk voor stuk leuke mensen.

Tijd voor contemplatie, maar helaas maar kort. Ik moet namelijk vreselijk hard studeren voor mijn Prince2 examen. Misschien was het anders gelopen als ik met W een Project Initiatie Document had opgesteld. Dan was al in de fase 'Opstarten Project' duidelijk geworden dat wij samen geen Business Case hadden, dat de Stakeholders van mening verschilden over de Acceptatiecriteria, en dat de Afsluiting van het Project voortijdig zou plaatsvinden.

Helaas had ik in november nog nooit van een PID gehoord.