Proefverlof

"Hoe is het in de bejaardenwoning?" vroeg W.
"Bejaardenwoning?? Schatje, twee beugels maken nog geen bejaardenwoning. Dat is afhankelijk van de leeftijd en levendigheid van de bewoner," riep ik vertoornd.
"Nee. Dat zie je verkeerd. Twee beugels maken een bejaardenwoning," lachte hij.

W heeft twee heel grote rvs beugels gemonteerd, bovenaan mijn trap. Beugels die ervoor zorgen dat ik met mijn manke pootje mijzelf 1-2-3, ja, nog een klein stukje, omhoog kan hijsen. Precies over die treden die mij vier weken geleden slecht gezind waren. De treden die ervoor gezorgd hebben - in combinatie met mijn eigen haast en slordigheid - dat ik nu beugels nodig heb om ze te overwinnen.

Mijn eerste dag thuis. Vriendin M en ik planden een thuiszorgparty. Ik zou als experiment weer in mijn eigen huis bivakkeren, met behulp van M. M zou mij kontjes de trap op geven, indien nodig. M zou koffie voor me halen, indien nodig. M zou de oven aanzetten. De video in de machine duwen. We zouden wijn drinken, en veel chips eten.

Ze kwam met een grote glimlach binnen.
"Je bent weer thuis meis! Ik heb een cadeautje voor je!"
"Oeh! Oeh! Oeh!" strekte ik gretig mijn handen uit naar het pakket, dat schoenendoosproporties had. Inderdaad: een paar enorm goeie zilveren gympen. Inmiddels kan ik zelf mijn schoenen aantrekken. Glunderend wurmde ik mijn voeten in het cadeau. Geweldig. Al mijn gehakte laarzen zijn verboden terrein, de komende maanden; het cadeau was dus een prachtige zilveren pleister op de wonde.

Na het chips eten, video kijken, female bonden en stiekem om elf uur al heel erg moe zijn, tackelden wij de trap richting slaapkamer. Vriendin M klom achter mij, om mijn eventuele val te breken. Ze heeft mij telefonisch ondersteund gedurende de minuten dat ik op de trap zat te wachten op de ambulance, vier weken terug. Ze hoorde het daverend geweld waarmee de politie de deur open brak. Ze hoorde me hijgend van de pijn roepen "Ik zit hier boven, bovenaan de tweede trap." Ze zei "Ik zit naast je meis, hou vol. Diep adem blijven halen. Het komt goed." Toen, vier weken terug.

Nu prevelde ze bemoedigende woorden. Mijn zilveren voeten vonden koersvast hun weg. De zilveren beugels deden hun werk. Ik stond boven. Wonder boven wonder geen nare flashbacks. Geen trauma op de vierde tree van boven. Geen wat-nu-alsen en o-wat-naren. Geen voor het hoofd slaan want hoe kon ik zo stom zijn. Slechts intense tevredenheid over hoe ver ik al ben gekomen, in die tijd. Slechts een overwinningsgevoel: Project Nachtmerrietrap was met succes afgerond. Mijn bed binnen handbereik.

Met een brede glimlach viel ik in slaap. Dit gaat goed komen. Stapje voor stapje en beetje bij beetje gaat dit helemaal goed komen. Tot ik weer nonchalant - maar niet tè - de trap af kan denderen, op zilveren gympen.