The great escape

In de micro-cosmos die revalidatiecentrum heet, wordt iedereen teruggeworpen op de meest basale behoeften. De behoefte te eten, slapen. Een treetje hoger staat de behoefte aan autonomie in het eten en slapen. En als je zelfstandig kunt eten en slapen, komt de behoefte aan menselijk contact om de hoek kijken. Dit menselijk contact is grofweg op te delen in twee categoriën.

1. O, wat ben ik zielig. Ik heb wel elf zakken bloed gehad bij mijn operatie en ik zit hier al tien maanden en.. wacht even, jij bent nieuw hè. Dan heb je nog niet gehoord over mijn kinderen, die nooit komen. En die niets maar dan ook niets voor me willen doen. En ik kan 's nachts niet slapen van de pijn.
2. Ja, zometeen doen ze de wondenronde. Hoor jij bij de wondenronde? Die van mij is nu een beetje groenig aan het worden, maar als hij beter is mag ik naar huis. Heeeee! Stoofpeertjes vandaag! Heb je trouwens al gehoord dat het vandaag achttien graden wordt? Lekker hè?!

Het is frappant te merken dat mensen zo enorm verschillen in de manier waarop ze met tegenslagen omgaan. Want als je hier bent mag je wel zeggen dat je een tegenslag of wat te pakken hebt. Ik ben gehandicapt light, met mijn gebroken heup. Er zijn hier mensen die hun bed niet uit kunnen en juichend vertellen dat ze over twee weken op hun buik mogen liggen. Er zijn hier mensen die een raadselachtige ontsteking in hun ruggenmerg hebben waardoor ze van het ene op het andere moment verlamd raakten, zonder hoop op herstel. En er zijn hier mensen die net als ik hun heup gebroken hebben, tien maanden terug, en die weigeren naar huis te gaan omdat ze nog véél te graag verzorgd willen worden.

Deze laatste groep is eeuwig op zoek naar toehoorders, meeknikkers, empathiekelingen die op exact de juiste momenten "Nounou, dat valt niet mee denk ik. Goh. Heeft u nog steeds zoveel pijn? Elf zakken zei u?" murmelen. Ze hebben het razendsnel door als er een nieuweling rondrolt en liggen massaal voor je in hinderlaag achter de gordijnen. Ze bespringen je aan tafel, op het terras, in de woonkamer. Ze manoeuvreren hun rolstoel naast de jouwe en hun openingszin is steevast een diepe diepe diepe zucht.

Ik bekwaam mij in het "Uhuh. Uhuh. Goh, wat naar. Uhuh." Dit kan ik minstens een uur volhouden. Terwijl het beklaagde mijn ene oor in en het andere uit gaat. Hoewel ik me nog ZO had voorgenomen Een Beter Mens te worden van dit revalidatiegebeuren - een opener, meevoelender, empathieker mens - lukt dit slechts bij vlagen. En dan wel exact díe vlagen dat een oud dametje post-rugoperatie in haar rolstoel tegenover me zit en zegt "Goh. Denk je dat Boijmans rolstoeltoegankelijk is? Daar is nu een expositie waar ik wel graag heen wil. Zullen we gewoon ontsnappen dit weekend? Dat we naar buiten rollen en niet meer terugkomen? Zalig meis. Laten we dat doen!"