Muzikale Madelief

Hij had een kapsel als een madeliefje. Toen hij de deur opende - met artistieke muzieksleutel verwerkt in de grille voor het raampje - zei hij "Goh, jij hebt een net pak aan. Jij hebt vast een heel nette baan." Ik kon niet anders dan dat beamen.

Hij was muzikant en oogde als iemand die nooit zijn rijbewijs had kunnen halen omdat hij afgeleid raakt door de klanken in zijn hoofd. Hij was zeer sympathiek en meer dan een vleugje wereldvreemd. Terwijl ik knielde op zijn keukenvloer zette hij koffie en sneed een plakje droge oude chocoladecake.

Dat knielen op zijn keukenvloer had te maken met een decorstuk dat W had gemaakt voor zijn muziekgezelschap. Het decorstuk werkte niet, beweerde Madelief per e-mail. Gezien het feit dat ik het decorstuk - een Grieks zuiltje dat met afstandbediening om moest vallen - in levenden lijve had zien vallen èn weinig fiducie heb in het technisch inzicht van wereldvreemde musici èn globaal in dat stuk Nederland was, had ik toegezegd langs te komen om het een en ander te demonstreren.

Ik knielde op de keukenvloer, in mijn nette mantelpak, met mijn nette kousen. Telefonisch instrueerde W mij over welke knop wanneer en in welke volgorde en hoe precies te schudden met de zuil. De zuil wankelde maar viel niet. Madelief fladderde om me heen en oehde en aahde wegens het wankelen. Zo ver hadden zij het ding nog niet gekregen. Met W stelde ik telefonisch vast dat ze het ding zodanig gesloopt hadden door het random veel te hard op knopjes drukken, dat er spijkers aan te pas moesten komen. Madelief bezat geen spijkers. Dat had ik eerlijk gezegd al verwacht.

Nadat ik Madelief 83 keer had voorgedaan hoe het ding exact klikte, afstandbediende, resette en theoretisch om zou vallen (mits toevoeging van spijkers) vroeg hij wat ik precies deed, werkgewijs. Terwijl ik trachtte dit uit te leggen, zag ik zijn ogen dwalen en zoeken naar de klanken in zijn hoofd. "Dus je kan veel met computers," vatte hij samen. Ik beaamde. Uitleggen dat ik nergens iets van snap en mij door het consultantenleven heen bluf was teveel gevraagd. "Je snapt computers, je kan zuilen repareren. Wat kan je eigenlijk nièt?" stelde hij vol bewondering.

Eeeuh.. stofzuigen?