Hij hep humor

Taalpurisme; ik heb er last van. Er zijn frasen waar ik uitslag van krijg. 'Ik irriteer me aan jou,' bijvoorbeeld. Vriendin E en ik gaan acuut langs elkaars armen wrijven als we dat horen: "Ik irriteer me zo vreselijk aan jou. Moet je kijken hoe ik me irriteer nu, aan jouw arm."
'Als mens zijnde,' nog zo een. En 'ik ben vegetarisch'. Neehee! Je bènt helemaal niet vegetarisch! Je eet vegetarisch en je bent vegetariër.
Met stip op één sinds mijn era internetdaten: 'ik hou van humor,' of de variant 'ik heb humor'. Soms zelfs 'ik hep humor', maar dat is buitencategorie.

Gevoel voor humor dus. Het hebben of het niet hebben ervan. Bij de borrel vrijdag een discussiepunt. Feitelijk een voortzetting van een eerdere discussie op een eerdere borrel. Niet iedereen was bij de eerdere borrel, dus we gingen in herkauw-modus.

Uit onderzoek blijkt dat mannen vallen op vrouwen die om hen lachen. Vrouwen daarentegen vallen op mannen die hen aan het lachen maken. Een ideale combinatie, zou je zeggen. Helaas werd door het aanwezige manvolk dit discussiepunt geëxtrapoleerd naar 'vrouwen hebben dus geen gevoel voor humor,' of 'vrouwen zijn niet grappig.'
"Kijk maar naar cabaretiers. Ken jij grappige cabaretières? Ja, ze zijn er wel. Maar dan zijn ze lesbisch. En zo grappig nou ook weer niet."

Mijn stelling: mannen- en vrouwenhumor verschilt van elkaar. Ik ben ooit met vriendin E collectief van de bank gerold van het lachen. Tranen over de wangen. Nog net geen ondergeplast onderbroekje. Vriend A zat erbij en keek ernaar. Aan zijn hoofd zag ik "Tssssk.. Rare wijven." Hij trommelde met zijn vingertoppen op de bank. Wachtend tot wij klaar waren.
Als vriend P een grapje maakt, trekt hij zijn graphoofd. Geen 'ik wacht op applaus en ga alvast meelachen'-hoofd maar een hoofd van 'ik doe nu een heel intelligente woordspeling en het is nog maar afwachten of jij het snapt. Jij Vrrrrouw!' Vaak doe ik dan een heel klein lach-hikje. Ik snap de woordspeling wel degelijk, maar zo leuk was hij nou ook weer niet.

Macht erotiseert. Iemand aan het lachen maken is een uiting van macht, volgens mij. Als een man mij hysterisch van de bank doet rollen, ben ik als was in zijn handen. Waarom is het dan toch dat grappige mannen mij wel degelijk doen lach-hikken, maar mij nog nooit 'ooooo! oooo! oooo!' kreunend naar mijn buik hebben doen grijpen? Dat is voorbehouden aan mijn meisjes. En aan mijn homovrienden.

Toch jammer dat ik noch op meisjes noch op homo's val. Het leven zou één grote hysterisch erotiserende lachbui zijn.