Captain Picard

"Ik krijg die rug niet goed."
"Hoezo?"
"Nou kijk, al die plooien. Het lukt me niet. Ze ziet eruit als een Michelinmannetje."
"Misschien moet je je nog niet concentreren op die plooien, maar gewoon de rug doen. En daar kan nog wel wat bij."
"Hmmm," zei ik, en keek nog eens naar de grote dikke naakte vrouw die op het plateautje stond.
"Ja, je hebt gelijk, daar kan nog wel wat bij."
"Gewoon klei erop kwakken. Dat is het mooie, je kan eindeloos blijven toevoegen."

Met het puntje van mijn tong tussen mijn tanden kwakte ik nog wat klei. Mijn werkstuk begon langzaam een bochel te krijgen. Naast mij vloekte vriendin M over de oogleden.
"Het lukt niet! Ze kijkt heel gemeen!"
"Ze moeten lager, volgens mij, die ogen. Wacht, als je nou even zó naar beneden drukt?"
"O ja! Ik doe haar gewoon met haar ogen dicht!"
"Bij mij luktie nog steeds niet. Ja, die borsten wel, soort van. Maar die rug! Ik denk dat ik gewoon een varkentje ga kleien. Of een boom ofzo."
"Gewoon nog een keer proberen! Misschien kan jij wel heel goed hoofden."

Ik begon met een bolletje. Plakte er een nek aan. Kneep er een neus in. Deed iets oor-achtigs. Jukbeenderen - of jeukbeenderen, zoals een mede-cursiste het noemde - en nog een kwak klei extra op het achterhoofd. Het begon ergens op te lijken. Niet op het model, maar wel op een hoofd. Een heel klein pietepeuterig mini-hoofd, met schoudertjes eronder.

Trots liet ik mijn hoofdje zien aan vriendin M.
"Hij doet me ergens aan denken," zei ze peinzend.
"Laat eens zien," zei jeukbeen.
"Ja, ik weet het! Het is die ene van Star Trek!"
"Huh?"
"Ja, die ene. God, hoe heetie nou?"
"Die kale! Captain Picard!"

Ik keek nog eens naar mijn hoofdje, en verdomd.
Er stond een grote naakte dikke dame voor mij op een plateautje.
En ik kleide Captain Picard.