Zal ik opscheppen?

Gewapend met een broodzakje, wegens eerder besproken glijcapaciteiten, een grijs-witte muts en een paar ski's die sinds vorig jaar niet meer uitgepakt waren, reed ik met vriendin M naar Zoetermeer. Hoe dichter bij onze bestemming, hoe zwaarder het lood in mijn schoenen. De parkeerplaats was overvol. Ik visualiseerde een overvolle piste. Mensen in hippe outfits die mij aan alle kanten omver zouden skiën. Mijn hulpgeroep zou niemand horen, boven de tonen van "Ich bin der Anton aus Tirol".

Nu ski ik al jáááren. Best hard. Best goed ook, soms. Maar ik had nimmer met een recent gebroken enkel geskied. Een enkel die nog steeds niet tot normale proporties is geslonken. Een enkel waarin ik - als ik heel hard precies op de goede plek duw - een staalplaat voel zitten.

Ik dekte mij in: "Als het heel druk is ga ik niet hoor! Dan ga ik wel gewoon op de piste jou aanmoedigen."
"Niet zeiken."

Ik zeek niet verder. Ik bond mij de ski's onder. Hees me in de lift. Bibberde bovenaan de helling. Skiede de eerste maal op één been naar beneden omdat ik gewoonweg niet dùrfde op het andere been te gaan staan. Logisch gevolg was dat ik bijna op mijn bek ging. Vriendin M en ik hijgden al na de eerste afdaling. Na de tweede was ik in staat op te geven. Tijdens de derde waagde ik een klein hupje over een hobbel. Na de vierde glimlachte ik. Na de vijfde schaterde ik. Na de zesde high-fiveden wij elkaar. Vriendin M was de allerbeste boardster van de hele piste. Volgens vriendin M was ik de allerbeste skiester van de hele piste. Wij koesterden ons in de warmte van elkaars bewondering.

Wij gingen hard. Wij gingen lekker. Wij gingen goed.
Wij gaan morgen weer.