U bent verbonden met Oscar

Het is alweer een tijd terug dat ik melding maakte van mijn katten. Dat komt: mijn katten hebben niks geks gedaan de afgelopen tijd. Zij waren volmaakt in hun katheid. Sloopten niets, liepen niet weg, hadden geen rare ontstekingen en ook geen vlooien.

Maar je voelt het al: er Is Iets. Oscar is namelijk in de puberteit, vrees ik. Oscar vindt het niet gezellig als baasje een nacht wegblijft. Oscar straft baasje daarvoor. Oscar is weer spoorloos. Met als gevolg dat ik mij de gloednieuwe extensions uit het hoofd trek van stress en nu thuis de laptop aanslinger in plaats van op kantoor. Zodat ik elke vijf minuten het raam open kan doen en kan roepen. In de hoop dat Oscar uitgemokt is en weer naar huis wil komen. In de hoop dat Oscar zometeen geeuwend binnen komt trippelen en immuun voor alle "Waar was je nou, poeziewoezie?!!!" plaatsneemt op zijn kussen.

Ik dacht dat Sam en Oscar elkaar stiekem haatten. Zij trekken elkaar met enige regelmaat plukken haar uit en kunnen heel koddig voor elkaar in hinderlaag liggen. Achter de stoel, kont wiebelend omhoog. Klaar om te springen. Na het springen escaleert het steevast. Geblaas, nagels, tanden. Maar nu wil Sam al een etmaal niet eten. Hij loopt klaaglijk mauwend te zoeken door het huis. Loopt me continu voor de voeten. Wil niet eens een kattensnoepje. Kijkt me verwijtend aan. Ja. Ik ben een slechte moeder. Mijn ene kind is zoek en zit vast ergens klem in een schoorsteen en mijn andere kind sterft een langzame hongerdood.

De ironie van het verhaal is dat mijn Wifi ook Oscar heet. Zodra ik mijn laptop thuis aanslingerde zei hij trots: "Oscar gevonden. U bent verbonden met Oscar."


Ik pink een traantje weg en denk aan gelukkiger tijden. Toen Oscar nog niet ergens klem zat in een schoorsteen, maar gewoon thuis de platenspeler besloop.