Hoogeveen

Ik breng wel eens hele zondagen in mijn badjas door. Ik hou namelijk erg van mijn badjas. Mijn badjas is dik en donzig en komt bijna tot op de grond. Zoals vriendin E - de psychotherapeut - zou zeggen: "Mijn god! Ik ga in regressie in je badjas!" Dit vanwege het baarmoedergevoel. Een blauw baarmoedergevoel want blauwe badjas, maar een kniesoor die daarop let.

Gisteren moest ik mij helaas op een gegeven moment aankleden, wegens slechte planning mijnerzijds. Spullen ophalen op kantoor. Vandaag, maandag, zou ik namelijk mijn eerste solovlucht maken. Waar ik eerder slechts de koffiedame was, mocht ik nu de baas spelen.

Normaal gesproken ben ik niet zo van de voorbereiding. Vroeger belde ik altijd 's ochtends om te vragen waar ik naartoe moest, waarom precies dáárheen en wie mijn contactpersoon was. Maar nu: andere baan, goede voornemens. En ook wel een klein beetje gierende zenuwen door de keel. Ik stond dus gisteren driftig te oefenen. Hield - inmiddels weer in badjas gehuld - staand aan de eettafel mijn inleidende verhaaltje, powerpointte hardop door mijn presentatie en hing mijn nieuwe zwarte pak op een veilige kat- en haarvrije plek. Extra vroeg ging ik naar bed. Om tien uur lichtjes uit en slapen. De wekker stond om half zeven, want ik moest naar Hoogeveen.

Om te zeggen dat ik fluitend in de auto stapte, vanmorgen om zeven uur, zou een milde overdrijving zijn. Maar wakker was ik wel. Punt 1 omdat de katsies storm in de kop hadden vanmorgen en punt 2 omdat zenuwen wonderen doen voor je adrenalinegehalte. Ook Poolse busjes vol bouwvakkers die zichzelf in de linkerflank van je twingo willen boren, komen je wakkerheid ten goede. In de file sloeg ik nog even de Grote Map open. De Grote Map die ik sinds kort heb om aantekeningen in te maken. Ook weer een goed voornemen, die map. Met mijn rechterwijsvinger glijdend langs diagrammetjes en één oog op de auto's voor me prevelde ik stilletjes mijn verhaal nog eens voor me uit.

Hoogeveen, tien uur 's ochtends. Ik hees mij in mijn jasje, haalde vlug een hand door mijn haar en checkte voor eventuele maanzaadjes tussen de tanden. Ademde diep en rechtte de rug. Met de laptop over mijn schouder en een stapel opleidingsboekjes tegen het bonkende hart gedrukt, besteeg ik de trap naar de hoofdingang.

"Dag. Ik ben Annemarie. Ik kom training geven vandaag."
"Ja. Eeeuhm. Wij kunnen blijkbaar niet zo goed organiseren hier. Ik heb slecht nieuws."
"O?"
"Ja. Eeeuhm. Niemand wist eigenlijk dat we training hadden. Dus iedereen is vrij, of ziek, of ingeroosterd. Ik ben eigenlijk de enige, zeg maar."
"O."
"Ja. Eeeuhm. Ik denk dat we maar een nieuwe afspraak moeten maken dan. Wilt u misschien een kop koffie voor u weer gaat?"

Hoogeveen. Dus. Een doorslaand succes.