Feestje

"And when you're out there. Without care. Yeah I was out of touhouhouch. And it wasn't because I didn't know enouhouhough. I just knew too muhuch."

Wij raceten de dansvloer op. Dit nummer kan je niet laten gaan. Wij waren met zijn vieren. Circa 200 man stond toe te kijken. Wij wiegden de heupen, schudden de billen, zwierden de armen en zwiepten het haar. Het publiek kon ons helemaal niets schelen. Wij waren heel even een met de muziek. Het hielp dat Emma - die ik één keer per jaar, op dit feestje, zie - en ik synchroon wiegden met de heupen. Onze ledematen waren één grote kluwen sex. Wij keken elkaar diep in de ogen en schreeuwden "Does that make me crazy?!" met veel theatrale armgebaren.

Gaandeweg voegden zich meer mensen bij ons. We werkten aanstekelijk, met ons gezwiep en gezwaai. Wij hadden oogcontact, imiteerden elkaars voetenwerk en glimlachten breed. We waren een gevaar op de dansvloer en gingen volledig in elkaar op.

Tot een voor een de harde kern afhaakte. Er wiegden mensen die me minder deden. Ze wiegden nèt niet goed, om over dat zwiepen maar te zwijgen. Oogcontact was er niet meer. Ik bewoog me gaandeweg quasi-nonchalant naar de bar. Gewapend met een glas wijn slenterde ik naar buiten, waar de rokers als bannelingen stonden te kleumen om de terrasverwarmer. Mijn lievelingsroker was inmiddels vergezeld van vriendin. Leuk meisje. Maar flirten bij de asbak was er niet meer bij.

Ik speurde de dansvloer af. Geen theatraal gekrijs en geposeer. De heupen waren in het gareel. Mijn mensen schitterden door afwezigheid. Ik vond ze aan de statafels, met een biertje in de hand. We trachtten te praten maar "Dans maar, dit is nu die lekkere dansplaat, sjans maar" zat ons in de weg. Mijn enkel begon te zeuren. Zei "Hallo! Ik ben je enkel. Ik ben er weer! Ik vind het helemaal niet leuk dat je net Shakira nadeed. En dat ik verdomme mee moest doen!"

Niemand meer om mee te flirten, hoe onschuldig ook. Niemand die heup wilde wiegen met mij. Niemand die mee wilde krijsen met de muziek. Niemand met wie je een gezonde spanning kan opbouwen op de dansvloer. Met mij was ook geen land meer te bezeilen. Ik was het zat. Met mij was niets meer te beginnen.

Ik koos het hazenpad. Stiekem pakte ik mijn tas. Ik miechelde richting de uitgang en trok mijn jas van het haakje. Quasi-nonchalant wachtte ik tot de schuifdeur open ging. Hopend dat er niemand naar me toe zou komen en zou vragen "Waar ga je heen? Ga je NU al naar huis?"