Rothobbits

Mijn eerste daad van autonomie toen mijn ex het huis uit ging, jaren terug: een tv kopen. Mijn budget was niet enorm, gezien het feit dat ik ook wasmachine, bed, bank, stofzuiger, strijkbout, stereo, boekenkast en koffiezetapparaat moest aanschaffen. In de boedelverdeling waren verdacht veel dingen-met-snoertjes naar de ex. Zo ook de enòrme tv.

Ik kocht een tv. Een heel schattige kleine, die precies op de hoek van mijn - nog lege - stereomeubel paste; zo nonchalant een beetje scheef. Zo van 'ik kijk eigenlijk nooit tv maar ik heb hem voor eventuele nieuwsuitzendingen, zo af en toe.' Pure pretentie natuurlijk, want ik verslind prutprogramma's.

Deze kerst op tv de trilogie van de ring. Niet echt mijn films. In de bioscoop heb ik ze alledrie achterwege gelaten. Maar nu, allenig thuis op kerstavond, begon ik me stiekem een beetje te verheugen. Spektakelfilms van drie uur lang combineren erg goed met mijn allenige kerstgevoel, op de een of andere manier.

Op de mini-tv keek ik dus deel één. Eigenlijk hadden de ruiters van links naar rechts beeldvullend langs moeten galopperen, maar ze waren op mijn tv ongeveer 15 cm hoog. Dito de balrog. Dito de mega-ork. Het lukte me niet echt meegesleurd te worden door een film waarin de bad guys gezien hun grootte zo intimiderend zijn als een goudvis, of pakkembeet een tulpenbol.

Bovendien ergerde ik me kapòt aan het feit dat de hobbits in de ene scene tot mijn knie zouden reiken, in de andere tot mijn navel, in de andere tot mijn schouder. Man, wat zijn die wezens wispelturig qua hoogte; ik werd er duizelig van. En nee, dat kwam niet door de grootte van mijn tv!