Onderweg

De Laguna voor mij trok voortvarend op zodra de 80 km zone was afgelopen. Ik reed zingend achter hem aan. Een zwerm ganzen vloog voorbij. Bevangen door een acuut Nils Holgersson gevoel keek ik ze zuchtend na. Net op tijd richtte ik mijn blik weer naar voren. De Laguna was gevaarlijk vaart geminderd en reed nog maar 70. Ik zat vrijwel op zijn achterbumper.

Geïrriteerd door mijn eigen onhandigheid haalde ik hem in en wierp boze blikken in de Laguna. Ik gebruik gedoseerd boze en zéér boze blikken om mijn medeweggebruikers te tuchtigen. Deze blik viel in de tweede categorie, want mèt opgetrokken wenkbrauw. De wenkbrauw bewaar ik voor bijzondere gevallen.

De Laguna-chauffeur was volkomen immuun voor mijn wenkbrauw. Zichtbaar genietend groef hij in zijn linkerneusgat. Vrijwel tot aan zijn elleboog. Hij neigde zijn hoofd een tikkie naar rechts om er beter bij te kunnen.

Het was duidelijk: de inhoud van zijn neus vereiste volledige concentratie. Laat dat gaspedaal maar zitten.