Boekenfetish

Een paar jaar terug was ik voor mijn werk vaak in Londen. Dat klinkt misschien heel Groot en Belangrijk, maar was dat in het geheel niet. Ik sjokte met loodzware laptop over mijn schouder door vervallen straten in buitenwijken op zoek naar het adres van de klant. Op dat adres trof ik meestal 'The Office' aan, waar ik vervolgens in een rommelig serverhok een paar pukkelige systeembeheerders trachtte te overtuigen dat ze toch echt onze software moesten kopen.

Elke twee weken stond ik om 4 uur op, reed ik naar Schiphol met mijn laptop en zweeg ik boven een kopje koffie in de airport lounge bar. Zweeg ik met mijn ogen half gesloten. Zweeg ik omdat ik niet in staat was op dat goddeloze tijdstip een woord uit te brengen.

Elke twee weken sjokte ik een dag lang door Londen, van pukkelige systeembeheerder naar pukkelige systeembeheerder, op zoek naar een Pret a Manger. De Chicken & Avocado sandwiches vormden het hoogtepunt van mijn dag.

Héél soms waren mijn klanten in hartje centrum. In dat geval sprong ik veerkrachtig om 4 uur mijn bed uit. Ik poetste enthousiast mijn tanden en floot in de auto onderweg naar Schiphol. Ik maakte grapjes met de douanemeneer en legde lachend mijn lege weekendtas op de lopende band. In hartje centrum zit namelijk de mooiste grootste vetste coolste boekhandel die ik ken: Waterstones op Piccadilly Circus.

Vier verdiepingen puur genot. De halve winkel leek altijd in three-for-two aanbieding. Ik dacht dus niet meer in termen van 'boeken kopen' maar in termen van 'drietallen boeken kopen'. Vandaar mijn lege weekendtas. Watertandend struinde ik de kasten af. In de Underground pakte ik mijn plastic tasjes uit, pulkte de stickers van de boeken (dat is een vast 'ik heb nieuwe boeken gekocht' voorpret-ritueel) en vulde de weekendtas.

Nu niet alleen met een zware laptop, maar ook met een afgetopte tas zat ik in de Heathrow airport lounge bar met een kop koffie. En zweeg gelukszalig.

Toen ik niet meer naar Londen hoefde wegens ernstige avondopleidingverplichtingen, mist ik vrijwel niets aan aan mijn businesstripjes. Niet de Pret a Manger, niet mijn kleine clandestiene uitstapjes naar de Tate Modern, niet de pukkelige systeembeheerders. Maar Waterstones! Ik miste Waterstones diep en intens. Geen boekenplank 'nog te lezen' meer, niet meer op je wijsvinger sabbelend voor die plank staan en bedenken welk boek je nu gaat openslaan. Alle boeken waren op een gegeven moment op, klaar, uit, af.

Tot ik bol.com ontdekte. Bol.com heeft namelijk ALLES. Ik ben fervent fan van bol.com. W niet. W knapt af op mensen die fan zijn van bol.com. W zei: "En Donner dan?"

Ik geef toe: Donner is fijn. Ik heb afgelopen weekend hernieuwd kennis gemaakt met Donner, en Donner is fijn. Maar bol.com is fijner.

En Waterstones? Waterstones is een ticket naar Londen waard. Binnenkort stap ik in een Easy Jet met een lege weekendtas, ik zweer het je. Donner opende mij de ogen en deed me hunkeren. Hunkeren naar bevrediging van mijn boekenfetish.