Alles is relatief

Bij elke stemming bezit ik een laars of een schoen. Ik heb een schoenenfetish waar Imelda een puntje aan kan zuigen. Of een puntje aan zou kunnen zuigen als ik haar budget had. Ik heb laatst uitgerekend dat ik elk paar schoenen / laarzen maar één week per jaar aan hoef. Ik heb rode laarzen, witte laarzen, zwarte laarzen, beige laarzen, bruine laarzen, kobaltblauwe laarzen, roze laarzen, bronzen laarzen, zebralaarzen, zilveren schoenen, oranje schoenen, witte glitterschoenen etc. etc. You get the picture.

Tot voor kort had ik een hiaat in mijn collectie. Ik moest en zou gifgroene laarzen. Nergens te vinden natuurlijk. Mijn eisen waren afgezwakt tot 'groen'. Groen moest in ieder geval te vinden zijn. Bij een schoenenwinkel in Delft, laten we hem de Manfield noemen, was SALE!! Zoals je weet ben ik dol op SALE!! Ik zag daar de perfecte groene laars. De perfecte groene laars paste mij. Zoals dan gaat in schoenenwinkels, vraag je: "Heb je misschien de linker voor mij? Maat 38?"

Wat schetst mijn verbazing: de linkerlaars was zoek. Nergens te vinden. Hele magazijn overhoop gehaald. Ik zat mismoedig met een perfecte rechterlaars aan mijn voet te mokken. De schoenenmeisjes deden hun best voor me. Ze belden andere filialen, noteerden mijn nummer, zouden het hoofdkantoor bellen. Ik kreeg een heel verhaal over zoeke formulieren en zoeke mappen en dat de laarzen aan het eind van de week altijd 'gecondenst' worden naar het hoofdkantoor voor herdistributie en dat een collega vast een fout had gemaakt. Een collega natuurlijk; zij niet.

Het hele verhaal kon me geen donder schelen. De oplossing leek me simpel. Bel het hoofdkantoor - waar de laarzen naartoe 'gecondenst' waren - en laat een linkerlaars opsturen. Ze noteerden mijn nummer en zouden me op de hoogte houden van vorderingen.

Later die dag hadden ze heuglijk nieuws: er zou een paar laarzen opgestuurd worden! Het waren dan wel SALE!! laarzen, maar het was nog het begin van de uitverkoop, dus ze streken met hun hand over het hart enzovoort. Ik was blij. Mijn blijheid was kortstondig. De volgende dag belden ze dat het helaas toch echt onmogelijk was om een SALE!!laars te bestellen. Ik was boos.

Ik was ZO boos dat ik terstond helemaal assertief werd. Assertief op het randje van agressief.
"Ok, mag ik in dat geval het adres van het hoofdkantoor? Ik wil graag een klacht indienen."
"Huh?"
"Ja. Ik vind dit een heel rare fout. Als je een laars past in een winkel verwacht je dat je hem kan kopen. Als dat niet kan, wil ik graag een klacht indienen."
Het schoenenmeisje vond me ineens een stuk minder aardig. Met gemor gaf ze me het adres van het hoofdkantoor. Mijn collega's luisterden aan mijn kant mee en zeiden "Whoah!!! Je maakt me bijna bang annemárie! Zo kennen we je niet!" Ik ben normaal gesproken namelijk een zeer zachtmoedig goedgeschoeid meisje.

Drie seconden later werd ik weer gebeld door de winkel. Het meisje dat mij de dag ervoor geholpen had zou de boel wel even rechtzetten. Weer kreeg ik het hele verhaal over zoeke formulieren en zoeke mappen en condensen en sale en moeilijk moeilijk moeilijk.
Ik zei: "Kan me niet schelen hoe het gebeurd is. Ik heb verder ook geen klachten over jullie dienstverlening. Jullie hebben je best gedaan. Maar een systeem waarbij zomaar een laars zoekraakt is geen goed systeem, en ik wil daar graag even notitie van laten maken bij het hoofdkantoor."
"Ja maar, formulier zoek, map zoek, laarzen condensen."
"Luister. Jullie zijn een schoenenwinkel. Dan is het raar als ik daar geen schoenen kan kopen, of niet? Kan me niet schelen hoe dat komt. Het is gewoon gek."
"Ja."

Nu kon ik mij natuurlijk wentelen in mijn terechte en oprechte verontwaardiging, maar de laars had ik dan nog niet. Ik sprong in mijn auto, crosste naar een ver filiaal waar ze ze nog wel allebei hadden, rende daar hijgend twee minuten voor sluitingstijd binnen, griste de laarzen uit het rek en stond met pinpas klaar bij de kassa. Ik kan bijzonder efficiënt en effectief winkelen, als het nodig is. Bij de kassa viel mijn oog op een laars. Een andere laars. Een gifgroene laars. Hebben! Ik griste de gifgroene laars uit het rek, wurmde mijn voet erin. Zag dat het goed was. In twee minuten kocht ik twee paar laarzen. Eén minuut per paar. Dat is een goed gemiddelde, voor een vrouw.

Als ik nieuwe laarzen heb, lijd ik aan een soort Tourette. Ik moet elke vijf minuten mijn voet omhoog houden en zeggen "Ik ben ZO blij met mijn nieuwe laarzen!"
Bij W stond de tv aan. Ik had weer een Tourette-opwelling en hield de voet omhoog. "Ik ben zo blij met mijn nieuwe laarzen!" Mijn verliefde blik gleed van mijn voet naar de tv. Rita. Uitzettingen. "Zei zij, terwijl er mensen uitgezet gaan worden," voegde ik eraan toe.

Ik schaamde me heel diep. Goedgeschoeid schaamde ik me even enorm diep.